donderdag 3 december 2015

Engelen bestaan.......


Kun je je voorstellen dat, als je straks oud bent, je misschien niet meer zo gezond bent, veel dingen niet meer zelfstandig kan doen en hulp moet vragen?
Misschien kun je je eigen bed niet meer inklimmen, geen kopje koffie meer zetten, niet even een boodschapje doen. Het zijn nu hele gewone dingen, waar je niet bij nadenkt. Je krijgt misschien niet zoveel bezoek meer. Je kinderen zijn volwassen, hebben het druk en weinig tijd. Je kennissen en vrienden zijn nog maar op 1 hand te tellen.

Je kunt het je eigenlijk niet voorstellen. Op dit moment ga je mee in de snelheid van het leven. Je gezin, je baan, je sociale contacten en tussendoor hou je thuis alles draaiende. Je staat er niet vaak bij stil en dat hoeft ook niet. Maar soms wordt je geconfronteerd met hoe het dan wel zou zijn en dan hoop je dat je nog gezegend bent met een goede gezondheid, je man, je kinderen en hulp als je dat nodig hebt.

En dan zijn daar de reddende engelen. Een groot leger sterke vrouwen, die er altijd willen zijn voor mensen die hulp nodig hebben. Zij ondersteunen onze ouderen, die het niet meer alleen kunnen en daarnaast ook behoefte hebben aan een gewoon praatje en een kopje koffie.
Dit beroep is echt een roeping. En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer respect ik krijg voor al die vrouwen (en mannen) die onze ouders en zieken met zoveel zorg en liefde omringen.

Ik kwam laatst iemand tegen die ook dit zware beroep heeft. Zij deelde met mij wat ze die dag allemaal beleefd had. Het was ontroerend:
'Mijn dienst zat er op. Ik was net thuis, trapte mijn schoenen uit en plofte op de bank. Het was een lange dag. 
En daar ging de telefoon. De vrouw van een 98 jarige client belde. Haar man was uit het bed gevallen. Kunt u misschien even komen helpen? 
En daar ga je dan. Schoenen weer aan en gas geven. Toen ik aan kwam zag ik de ontredderde blik in haar ogen. Op zo'n moment heb je maar 1 doel en dat is zo snel mogelijk helpen  Mijn 98 jarige client lag half onder het bed. Uiteindelijk heb ik 'm in zijn bed kunnen hijsen met een collega. Ik heb 'm toegesproken, gerust gesteld en nog even lekker toegestopt. Hij werd weer wat rustiger en keek mij aan met een dankbare blik. Hij pakte mijn hoofd vast met zijn mooie oude handen en fluisterde in mijn oor: u bent mijn engel'.

Als ze mij dit vertelt, zie ik dat ze trots is op haar baan, 'Het is een feest om bij mijn clienten te komen, ze zijn altijd heel dankbaar en we lachen veel. 'En weet je, het doet mij ook heel goed om mijn 'oudjes' lekker verzorgd achter te laten tot mijn volgende bezoek. Ik word er blij van en je krijgt een bijzondere band met deze lieverds'.

Na dit gesprek wist ik het zeker, jullie zijn gewoon engelen. Met zoveel toewijding en met zoveel bevlogenheid zorgen voor zieken of oude mensen.....wat zou het mooi zijn als nog meer mensen om zich heen kijken en zich een beetje verantwoordelijk voelen voor de medemens. Er zijn zoveel mensen die een klein beetje aandacht, een beetje hulp of gewoon een praatje nodig hebben. 

Ik hoop echt, dat als ik jullie ooit nodig heb, dat er dan ook zo'n liefdevolle engel in mijn buurt is....
ze bestaan echt......ik zal jullie koesteren, dat beloof ik.

xx